Wereld Jongeren Dagen in Krakau

Een van onze parochianen Danielle is daar geweest en heeft hier een persoonlijke getuigenis over geschreven en gevraagd of dit op de website mocht komen. Hier is het.....

WJD 2016 verslag

Ik ben 2 weken in Polen geweest met een groep vanuit KISI (katholieke musicalgroep waar ik al 8 jaar bij zit). We gingen met mensen uit Nederland en België die betrokken zijn (geweest) bij KISI. De eerste week hebben we ons aangesloten bij Chemin Neuf en hebben we deelgenomen aan hun voorprogramma Paradise in the City in Lodz. De week daarop, tijdens de Wereld Jongeren Dagen in Krakau, zijn we zelfstandig verder gegaan.

Ik heb tijdens mijn reis een boekje bijgehouden waarin ik heb opgeschreven wat ik elke dag heb meegemaakt. Hieronder heb ik het uitgetypt. Veel plezier met lezen, en heel erg bedankt dat u/je het mede hebt mogelijk gemaakt dat ik dit heb kunnen meemaken! Ik heb voor jullie gebeden in Krakau!

Groetjes, Danielle.

 

19 juli, ’s ochtends

Gisteren zijn we om ongeveer 22.30 uur vertrokken uit Oosterhout. Ik zit nu in de bus en we zijn over ongeveer 5 uur in Lodz. Ik zit naast Jannis, gisterenavond hebben we een beetje lang doorgekletst… maar wel veel over het geloof en persoonlijke dingen. Dat had ik echt even nodig. Ik vind het zo fijn dat wij onze blijdschap in het geloof kunnen delen en goede gesprekken kunnen voeren. En natuurlijk is het ook fijn om haar en de anderen weer te zien na zo’n lange tijd ;)

Slapen was wel lastig, het lukte ons niet om comfortabel te liggen in onze stoel (of in het gangpad). Ik denk dat we deze nacht wel alle mogelijke slaaphoudingen hebben aangenomen, haha. Maar het valt gelukkig mee hoe moe ik ben, dat is een zegen van God.

We hebben net met iedereen in de bus samen een ochtendgebed gebeden. We kregen ook een mooie tekst van de H. Theresia van het kind Jezus ter overweging. De conclusie was dat je Jezus alleen maar lief hoeft te hebben en je over te geven om Hem blij te maken. “Ach, hoe eenvoudig is het om Jezus te behagen, om Zijn hart te verheugen, er is slechts liefhebben nodig zonder naar zichzelf te kijken, zonder teveel naar zijn eigen fouten te kijken…”

 

19 juli, ’s avonds

Ik lig nu in bed. De kamers waren willekeurig ingedeeld. Het was wel het laatste wat ik had verwacht, maar ik slaap dus met Jannis samen in een kamer, hihi, dat gaat verkeerd! ;p Na 15 uur in de bus zitten zijn we aangekomen in Lodz. Na het inschrijven en de andere praktische dingen brachten we, met de tram (ongeveer 30 minuten rijden), onze spullen naar de plek waar we de rest van de week zouden overnachten. Het is dus de bedoeling dat we ’s ochtends met de tram naar het centrum gaan voor het programma van het festival, en ’s avonds weer terug rijden. We zijn dus alleen ’s nachts en ’s ochtends op onze kamers.
Daarna gingen we weer terug naar de locatie van het festival om te eten en toen was de opening. Er waren leuke acts maar ik vond het jammer dat ik bij de lofprijzing 0 liedjes kende, ik stond daar maar een beetje. Dus ik zei tegen God dat ik daar wel van baalde, dat ik graag een bekend liedje zou willen zodat ik ook goed mee kon zingen, en ja hoor… het liedje ‘Here’s my heart’ van Casting Crowns werd gespeeld, één van mijn favoriete liedjes ;) Het was zo fijn, ik heb me tijdens dat lied compleet overgegeven aan de Heer! Ik ga nu 2 geweldige weken met Hem tegemoet!!

 

21 juli, ’s ochtends

Ik wilde gisteren wel schrijven maar eh… Jannis en ik hebben misschien weer een beeetje lang doorgepraat… dus ja toen gingen we maar meteen slapen. Maar goed, ik heb het tot nu toe echt naar mijn zin! Gisteren was er eerst een teaching ‘Why does God allow that?’, dat ging over het kwaad, waarom het kwaad er is en hoe we erop moeten reageren. Ik heb me best lang bezig gehouden met die vraag… dus ik heb veel gehad aan deze teaching. Daarna ben ik naar een teaching geweest over seksualiteit, maar daar had ik wel iets meer van verwacht, er werden veel dingen gezegd die ik op zich al wist. ’s Avonds was gebed en aanbidding, daar heb ik echt van genoten, vooral de aanbidding, dat had ik echt gemist. Gewoon bij Jezus zijn en naar Hem kijken.

Daarna was er een ‘A la Carte’ avond, dan zijn er een paar keuzes en mag je zelf kiezen wat je wilt doen. Ik heb de Fun Run gedaan met Marie-Eline, Katrien en Jannis. Het was geweldig! Normaal houd ik niet zo van rennen, maar ik had er gisteravond echt lol in. Het was donker en iedereen kreeg van die lichtgevende bandjes en neon verf op zijn gezicht, en de straten waar de trams en auto’s over rijden werden tijdelijk voor ons afgezet. Bij kruispunten hield de politie het verkeer voor ons tegen, dus dan waren er rijen auto’s aan het wachten omdat wij eraan kwamen... Het was gezellig en de sfeer was zo mooi. Iedereen was blij en enthousiast, ook het ‘publiek’, de inwoners van Lodz die in restaurantjes zaten of bleven staan om te kijken, we gaven hen dan met een big smile high fives. Ik was er wel moe van geworden, en het werd weer laat… dus ik hoop dat ik een keertje iets eerder naar bed kan.

Nu is de volgende dag en op dit moment zit ik in een teaching over ‘Unity’, eenheid, ik zal later deze dag nog wat schrijven.

 

21 juli, ’s avonds

De teaching over eenheid was heel goed, het ging erover dat Jezus wil dat wij één zijn als christenen, ook met de andere christenen die niet katholiek zijn. ’s Middags hebben we met alle jongeren de kruisweg op een bijzondere manier gelopen. Er waren getuigenissen tussendoor en we liepen door de straten mee met een processie. En ’s avonds was de ‘#RestoredByLove’ avond, een gebedsavond waar je verschillende dingen bij kon doen, kortom tijd met God doorbrengen op de manier hoe je het zelf wil. Ik heb gebiecht, en ik was zo blij daarna! Ik voelde me zo vrij, God heeft me gewoon mijn zonden vergeven… wow!!!! Later die avond zijn Jannis en ik nog naar 2 zusters gegaan om voor ons te laten bidden. We zijn namelijk tegelijk klaar met de middelbare school, en we weten niet of we samen een tussenjaar moeten gaan doen, en waar… of dat we gewoon meteen moeten beginnen met studeren. We willen God’s wil doen, niet onze eigen plannen! Nu ervoor gebeden is zal God het ons wel duidelijk maken. Maar er kan nooit teveel worden gebeden dus… bid u/je ook mee voor ons? :)

 

22 juli, ’s avonds (of ja… 23 juli héél vroeg ’s ochtends ;p)

’s Ochtends was er ‘Round table’, een aantal getuigenissen en ervaringen die werden gedeeld over de Heilige Geest, maar ik heb er weinig van meegekregen want ik was heel moe.

Vlak voor de Mis heb ik met de 3 Belgjes gebeden. Een kort maar bijzonder moment. We lagen op de grond een beetje te wachten totdat de Mis zou beginnen, toen Jannis om gebed vroeg waar we vervolgens ter plekke voor hebben gebeden. Toen had Tine ook nog een intentie en toen dacht ik, wel ja nu we toch bezig zijn kunnen we ook nog wel even voor mijn komende schooljaar bidden… :) Ik vind het zo fijn om met vriendinnen samen te kunnen bidden en samen het geloof te beleven!

’s Middags zijn we naar een teaching geweest over het vrouw zijn. Ik vond het een beetje vaag en ingewikkeld. Waar ik wel iets aan heb gehad vandaag, was een kort praatje van 2 enthousiaste jongemannen over de Heilige Geest, kort maar krachtig (en heel grappig haha). En ook de preek tijdens de Mis was heel mooi, dit was de eerste preek waar ik aantekeningen bij maakte. De priester die de preek gaf heeft ons bemoedigd om, als we weer thuis zijn, iedereen te vertellen over wat we hebben gezien en met God hebben meegemaakt. Wij zijn apostelen, en Jezus zendt ons om te getuigen van Zijn naam. Hoe gaaf is dat, om gezonden te worden door de Heer zelf ;)

Maar ’s avonds was het hoogtepunt! Er was gezegd dat je je kon laten ‘dopen in de Heilige Geest’. Ik vond dat heel raar klinken maar ik wilde er op zich wel wat meer over weten. Je kon naar een speciale maaltijd gaan waar je dan meer informatie kon krijgen daarover. Jannis wilde erheen en ik ging dan ook wel mee. Wow, wat ben ik blij dat ik ben meegegaan! Eerst was ik totaal niet van plan me te laten dopen in de Geest maar na die maaltijd was ik overtuigd. Dus toen brak de avond aan, en met een paar andere Nederlandse mensen die zich ook wilde laten dopen in de Geest ging je in een groepje zitten. Het was niet dat je opnieuw gedoopt werd met water of zo, maar het ging erom dat je je leven in Gods handen legde, je helemaal overgaf, en de Heilige Geest zou ontvangen. Eerst bad ik zelf tot God, daarna baden de zusters voor me met hun handen op mijn hoofd, terwijl de rest van de groep hun handen op mijn schouders en rug legden en in stilte mee baden. Daarna werden beelden en Bijbelteksten gedeeld en tot slot een kort liedje. Het was heel bijzonder, ik voelde emotioneel niet veel maar op het moment dat er voor me werd gebeden beefde ik helemaal. Wauw, we hebben werkelijk de Heilige Geest ontvangen! Dat staat ook in de Bijbel… Jezus heeft zelf gezegd: “Wie om de Heilige Geest vraagt, zal Hem ontvangen”.
Haha, het was zo leuk daarna. Ik weet niet of u/je het verhaal in de Bijbel kent over de leerlingen die net de Heilige Geest hadden ontvangen? Ze waren zό vol van de Heilige Geest dat ze wel dronken leken. Nou, dat hadden wij dus ook. We hebben echt belachelijke dingen gedaan zoals kunstjes doen in de stangen van de tram en de quick step dansen over het zebrapad. En we konden gewoon níét stoppen met lachen. We kwamen lachend onze overnachtplek binnen lopen, de mevrouw achter de balie die ons de sleutels gaf keek alleen niet zo blij… maar ja, wat wil je als een stel dronken jongeren ineens binnen komt lopen… hahaha! Het was echt geweldig. We waren gewoon onszelf. Er waren geen grenzen. En ik heb nog nooit zo’n vreugde gevoeld vanbinnen! Het was een prachtige ervaring, en ik hoop dat de Heilige Geest heel mijn leven zo dicht bij mij zal blijven!

Wauw, het is zo geweldig hier. Je kan gewoon de hele dag bezig zijn met werken aan je band met God, als je dat wil! Het is net de hemel… Paradise in the City!

 

23 juli, ’s avonds

De teaching in de ochtend vond ik heel ingewikkeld, ‘Holy Generation’, volgens mij ging het erover hoe we zelf heilig kunnen zijn. Ik begreep niet alles maar ik heb wel gewoon notities gemaakt zodat ik er laten nog eens naar kan kijken.

Tijdens de Mis vroeg een bisschop iedereen die zich misschien geroepen voelde tot het religieuze leven naar voren te komen om voor hen te bidden. Dat was een moment waar ik kippenvel van kreeg. Er waren zoveel jonge mensen die naar voren liepen!  

’s Middags was ik naar een getuigenis geweest van overlevenden van de Rwandan genocide, mensen die succesvol waren gevlucht. Het was een mooi verhaal, en ik vond het prachtig om te horen hoe ze zich met de steun van de Heer zich door zoiets hebben heengeslagen, en dat ze met zoveel liefde iedereen konden vergeven wie hun en anderen hadden geterroriseerd. Maar nadat ze vertelden dat ze definitief veilig waren haakte ik af (er was Engelse vertaling die best lastig (en vermoeiend) om te volgen was).

Er is nog één ding waar ik nog niet over heb geschreven. Tijdens de kruisweg op 21 juli was er een oude vrouw, genaamd Hanna, die een getuigenis gaf. Zij is een Jood die in Jezus gelooft en haar ouders zijn in Lodz geëxecuteerd tijdens de 2^e Wereldoorlog. Nu gaat zij morgen naar de plaats waar haar ouders zijn vermoord. Ze was al eerder is Lodz geweest maar toen was die plek gesloten. Die wordt dus het laatste stukje van haar verwerking. Er bleek dus dat een paar mensen van KISI met haar hadden gebeden en gepraat. En zo kwam het dat we morgen mogen komen zingen… maar alleen met 3 mensen, anders is het teveel en gaat het op een optreden lijken, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dorris (leiding) heeft met onze groep gebeden om God te laten beslissen wie die 3 mensen zouden zijn. Na het gebed moesten we zeggen of we persoonlijk de indruk hadden dat God zou willen dat we erbij zouden zijn of niet… en er kwamen precies 3 mensen uit die de indruk hadden van wel! Dat was dus heel duidelijk. Sanne, Jannis en ik…

Ik had echt het gevoel dat ik deel moest nemen aan deze speciale gebeurtenis, ook al zal het waarschijnlijk emotioneel zwaar zijn. Ik hoop mijn respect en medeleven voor de slachtoffers van de 2^e Wereldoorlog zo ook eens juist te kunnen uitdrukken, maar vooral bijdragen aan het gebed van Hanna en de andere Joden die met haar meegaan. Ik zie het als een missie waarbij God door ons zal werken. Ik vind het spannend, maar ik bid en vertrouw dat het goed komt.

We hebben in plaats van de ‘Worship night’ met z’n drieën geoefend voor morgen, en daarna meteen de tram naar hier genomen zodat we iets eerder konden gaan slapen. Welterusten! ;)

 

24 juli, ’s avonds

’s Ochtends zijn we dus met Hanna en een groepje Joden en Duitsers naar de plek in Lodz gegaan waar Hanna’s ouders zijn vermoord door in een truck gezet te worden en te worden vergast met de uitlaatgassen. De auto van zuster Ruth startte eerst niet, maar dankzij God’s voorzienigheid kon ze toch nog op tijd een andere auto regelen. Maar goed, het was best heftig. Er stond een ruïne van wat de ‘kleedkamers’ van de vermoorde Joden waren. Onder een mooie boom daarnaast hebben we rozen neergelegd en ons eerste liedje gezongen, ‘Shma Israël’. Daarna gingen we bidden, in het speciaal de Duitsers samen met de Joden, als teken van verzoening. Ik vond dat zo bijzonder. Zoveel liefde en vergeving. Die plaats waar het kwaad heerste werd op dat moment vervuld met hoop en God’s aanwezigheid. Ik kon persoonlijk ook merken dat ik boos was over het kwaad wat hier was gebeurd, maar dat ik όόk moest vergeven en meebidden. We hebben toen nog ‘For I know’ gezongen en ‘Shma Israël’ nogmaals, nu echt biddend, en het klonk veel mooier dan het eerste lied. Er was ook geen applaus nadat we klaar waren met zingen, dus het kwam gelukkig echt als gebed over.

Er was ook een ander meisje mee van onze leeftijd, een Duits meisje. Ik had haar zien huilen, en toen het afgelopen was keek ik naar haar en leek het alsof God tegen mij zei: ‘Ga haar een knuffel geven.’ En ik dacht: ‘Ehm waarom? Ik ken haar nog niet goed, dat is een beetje raar.’ God: ‘Doe nou maar gewoon, je houdt toch zoveel van knuffels uitdelen? ;)’ Ik: ‘Pff, okee dan, het kan vast geen kwaad.’ Dus voor ik het wist ben ik naar haar toegelopen en heb ik zonder iets te zeggen haar een knuffel gegeven. Later kwam ze nog een beetje met ons praten, en bij het afscheid zei ze tegen me: ‘Dankjewel voor je knuffel. Het was alsof God me aanraakte op dat moment.’ Wooooooowww!!! Het was dus echt God die tegen mij sprak! Wooww, het voelt zo goed om voor Hem te werken :D

Hanna heeft ons nog gezegd dat ze het mooi vond en fijn dat we er waren en ons nog een afscheidsknuffel gegeven… missie geslaagd ;) Tijdens onze reis weer terug naar het festival zijn we nog bij een restaurantje gestopt en hebben we pizza gegeten, gezellig!

Ik was alleen wel heel moe toen we terug waren. De Mis begon, maar hoe ik het ook probeerde, ik kon gewoon niks meer tot me door laten dringen, dus toen heb ik maar een beetje half geslapen tijdens de preek en zo… God kan me dat denk ik niet kwalijk nemen :)

Daarna gingen we eten en ik heb een fles water over Jannis’ hoofd gegooid, hehehe… Dat gaat al een paar dagen zo, en ZIJ begon! In de wc spetterde ze kraanwater in mijn gezicht. Dus de dag daarop doe ik dat terug. Komt zij de dag daarna aanlopen met een bekertje water. Dus dit was wel een mooie comeback ;p

Na het eten was de ‘Paradise Party’, ik was al wat wakkerder (of misschien kan ik beter zeggen: wat meer uitgerust). Het was dansen en lofprijzen, lekker feesten met God. En na een week kon ik de eerst onbekende liedjes nu ook goed meezingen. Toen we naar de tram liepen hebben we op straat met random groepjes mensen selfies gemaakt, ook met een paar Afrikanen bijvoorbeeld, dat was heel grappig. En in de tram begonnen we te zingen, en iedereen, ook de mensen van het festival die we niet kenden, deed mee. We hebben ook één keer met de KISI’s ‘Shma Israël’ gezongen voor iedereen in de tram, en op het eind kregen we een applaus. Maar Dorris vertelde dat er iets bijzonders was gebeurd. Er was een dronken man ingestapt die niet recht kon staan, dus hielden een paar mensen hem vast. Toen stelde Dorris voor om voor hem te bidden, en precies toen wij ‘May the Lord bless you…’ begonnen te zingen, begon hij te huilen, maar hij was toch gelukkig. Wauw, God heeft dus gewoon door ons gewerkt terwijl wij het niet wisten.

 

25 juli, ’s avonds

Vanochtend was weer lofprijzing, de Mis en de afsluiting van Paradise in the City, maar ik was echt heel moe dus was er niet 100% bij. Toen we terug gingen naar het gebouw waar we hadden overnacht zag ik in de tram een oude vrouw instappen waar Edith en ik onze plaats aan afstonden. En ik keek naar die vrouw en kreeg het gevoel dat we weer moesten gaan zingen, dus ik riep iedereen een beetje bij elkaar om weer te zingen. En ja, weer bij ‘May the Lord bless you…’ zag ik dat de oude dame de tranen in de ogen kreeg. Toen ze weer uitstapte keek ze ons heel dankbaar aan :) Nu heb ik het ook met mijn eigen ogen gezien! Ik vind het zo mooi om te zien hoe God ons wil gebruiken om Zijn liefde te laten zien.

De rest van de dag zijn we naar Krakau gereisd. We werden goed ontvangen ook al was het laat. We hebben onze pelgrimsrugzak gekregen en nog koude pizza gegeten. En raad eens… Suzanna (mijn zusje) slaapt in dezelfde school als mij, zelfs in de zaal naast mij! Ik was zo blij haar weer te zien!

 

26 juli, ’s avonds

We hebben als eerst met KISI Oostenrijk en Duitsland gezongen op een WJD podium op het Wolnika plein. Ik had alleen wel wat meer publiek verwacht… maar ik dacht, ach, al brengen we vandaag maar aan één persoon de blijde boodschap over, dat maakt niet uit, want dat maakt God al heel blij! En het was alsnog heel leuk om te doen. We hebben liedjes gezongen en er werd een klein stukje van de musical ‘De Barmhartige Vader’ gespeeld.  

Daarna gingen we eten, je moest met voedselbonnen bij kramen dingen kopen, maar dat duurde wel lang want het was al heel druk. We hebben een paar mensen alle bonnen gegeven en veel tegelijk laten kopen. Toen was op het reusachtige WJD veld de Mis. Het was heel bijzonder om met 2,5 miljoen jonge mensen de Mis te vieren. Haha, ik ben dus echt niet de enige jongere op aarde die nog zo ‘gek’ is om in God te geloven :) En wat een organisatie zeg! Moet je je toch eens voorstellen hoeveel hosti’s en priesters ze voor al die mensen nodig hadden!

 

27 juli, ’s avonds

Als eerst hadden we Nederlands programma in een kerk. De catechese was wel teleurstellend, want ten opzichte van vorige week was het helemaal niet diepgaand, maar de preek tijdens de Mis maakte het een beetje goed, de preek ging over barmhartigheid en vergeving. En ik heb vandaag tante Judith en oom Peter gezien :) Dat deed me echt goed!

’s Middags waren we vrij en heb ik met de 3 Belgjes en Marleen wat gegeten, een ijsje gehaald en een beetje door de stad gewandeld. ’s Avonds was op hetzelfde podium als waar wij gisteren met KISI op hadden gestaan Jacob’s Ladder, de band waar mijn oom Peter in speelt. Ze spelen heel goed, en er was ook veel meer publiek dan gisteren! Waarschijnlijk hadden we dat optreden gewoon niet op een goed tijdstip. Jacob’s Ladder speelde maar heel kort omdat er een strakke planning was, er waren ook nog andere bandjes en acts. Voor ons stond een oude vrouw die heel blij aan het dansen was, en we hebben tegen haar gezegd dat we dat heel leuk vonden. Aw, ze keek ons zo lief aan. We zijn met haar op de foto geweest.

Wat ook heel leuk is hier, is het in gesprek komen met onbekende mensen uit andere landen en dingen ruilen. Ik geef mensen zo nu en dan een stroopwafel, en dan krijg ik een armbandje of een badge terug. En dat lelijke oranje hoedje wat alle Nederlanders hebben gekregen heb ik geruild voor een Australisch koalabeertje ;p

 

28 juli, ’s avonds

Het Nederlandse programma is nou eenmaal niet zo geweldig, maar ik zal het ermee moeten doen. Hopelijk hebben anderen er wel veel aan, met die gedachte erbij kan ik er wel mee leven ;)

Na de Mis ben ik nog even gaan biechten en daarna was het deelgroeptijd, en met ons KISI groepje namen we 15 minuten stilte. Het was de bedoeling om na te denken over hoe God naar ons kijkt (Hij heeft ons uniek gemaakt, Hij vindt ons mooi, Hij houdt van ons etc.), en dat wij ook zo naar onszelf gaan kijken. Ik heb dat eerlijk gezegd niet gedaan, ik heb gewoon 15 minuten genoten van God’s aanwezigheid in de natuur en in de stilte. Daarna ben ik nog even naar Sanne gelopen en heb ik haar verteld dat ik haar echt heel erg ga missen (ze gaat een tussenjaar in Oosterijk doen bij KISI). Toen ben ik nog met haar in gesprek gekomen over iets anders: Follow Me. Follow Me is een training van 8 weekenden door het jaar waarin je intensief aan je relatie met God gaat werken. Ik heb er de afgelopen dagen veel voor gebeden, want ik twijfel of ik eraan mee moet doen of niet. Ik zit aankomend jaar namelijk in mijn examenjaar, en normaal heb ik al veel afspraken in het weekend, dus als dit er ook nog bij komt wordt het wel erg druk. Maar ik heb toch echt het verlangen om eraan mee te doen, ik heb het gevoel dat God dit van mij wil, ik wil zo graag méér van Hem in mijn leven en Hem nόg beter leren kennen. Sanne zei tegen mij: ‘Je mag best eens iets stellen. Zeg bijvoorbeeld tegen God: Ik ga proberen me hiervoor inschrijven en anders zorgt U er maar voor dat er iets is waardoor ik er niet heen kan. Of andersom. Ik ga me hier niet voor inschrijven tenzij U me heel duidelijk maakt dat ik het wel moet doen.’ Dat vond ik best een goeie, dus heb ik dat gedaan. Ik herinnerde me ook iets wat Vader Johannes me vanochtend tijdens de biecht had gezegd: ‘God heeft jouw goede verlangens in jou gelegd en je mag dankbaar zijn voor die verlangens.’ Dus ik heb het bij Hem gebracht en gezegd: ‘Oké God, ik heb echt het verlangen om hieraan mee te doen en het gevoel dat U het wilt, dus ik ga proberen me ervoor in te schrijven, maar als er iets is waardoor het niet door kan gaan, bijvoorbeeld dat mijn tentamen- of examendatums niet goed ertussen vallen, ga ik er niet heen.’

[Wat is er uiteindelijk uitgekomen? De tentamen- en examendatums vielen opvallend precies tussen de weekenden en al het regelwerk ging heel vloeiend… dat is dus duidelijk :) IK DOE MEE!!! :D En ik heb er super veel zin in! Ik weet niet precies wat me te wachten staat, maar ik weet zeker dat het goed is! En ik moet God gewoon vertrouwen dat alles goed komt ondanks alle andere dingen! Zijn plan is gelukkig beter dan dat van mij ;) ]

’s Middags gingen we bij de rivier eten en mochten we willekeurige vragen stellen aan Vader Johannes. Er kwamen veel verschillende interessante onderwerpen aan bod. We hebben vragen gesteld over zonden, geen seks voor het huwelijk, muziek, gebed, evangeliseren en strikvragen over het geloof die wel eens aan ons worden gesteld.

Daarna gingen we weer naar het grote veld en daar was ook paus Franciscus. Ik vind hem een heel inspirerend persoon en zijn preek was goed, ook al kon ik niet alles ervan volgen omdat er af en toe technische problemen waren met de vertaling. De preek ging over barmhartigheid, en ik vond het ook leuk om te zien hoe enthousiast de paus deed tegenover de jongeren. Wat ik wel jammer vond was dat ik hem alleen kon zien op het televisie scherm. Ik hoop dat ik hem op een andere dag in het echt zal kunnen zien.

Ik vind het heel gaaf hoeveel mensen er zijn voor dit evenement, maar er zijn toch een paar dingen die minder zijn ten opzichte van vorige week. De sfeer is anders, het voelt alsof de mensen minder in eenheid zijn. Er zijn natuurlijk heel veel vriendelijke mensen, maar zo nu en dan ook mensen die helemaal niet christelijk doen. Verder is er niet echt een structureel programma en vaak ook weinig diepgang omdat iedereen een ander “geloofsniveau” heeft. Maar ja, eigenlijk had ik dat ook niet moeten verwachten, want het zijn gewoon zooooveel mensen! En ondanks deze kleine dingen heb ik het alsnog heel erg naar mijn zin hier!

 

29 juli, ’s avonds

Vandaag zijn we met een groepje naar het Engelse programma gegaan in plaats van het Nederlandse. Dietlinde wilde dat graag en er mochten een paar mee. Ik vond het Engelse programma zoveel beter dan het Nederlandse. Het was in een grote arena met ongeveer 18000 mensen. Er waren verschillende interessante teachings en getuigenissen. Verder was er nog een mooie Mis met veel bisschoppen en we zijn nog even naar de aanbidding geweest. Het was alleen wel jammer dat na enkele minuten de stilte werd onderbroken voor een verhaal over de H. Faustina. Ik wilde op dat moment liever gewoon in stilte en vrede bij Jezus zijn.

Daarna gingen we naar het grote veld voor de kruistocht. We waren heel vroeg, dus om de tijd te doden speelden we een spel. Bij de volgende potjes deden er meer mensen uit verschillende landen ook mee, dat was wel lachen. Er deed ook een meisje uit Spanje mee, met haar heb ik een stroopkoek geruild voor een armbandje met de vlag van haar regio.

De kruisweg zelf was niet zo bijzonder, het was alleen maar luisteren. Na de kruisweg gingen we lopen naar de plaats waar Chemin Neuf was om hen een bezoekje te brengen, en toen heb ik een glimp van de paus kunnen opvangen die met een auto door de stad terug reed, yes! Bij Chemin Neuf hebben we de andere Nederlanders gedag gezegd en zijn we nog even gebleven.  Juist op dat moment werd het Heilige Sacrament uitgesteld, maar dan iets langer dan vanmiddag en zonder een verhaal tussendoor! De tijd die ik ’s middags met Hem had gemist, gaf Jezus zo weer terug :)

Toen we op de tram aan het wachten waren hadden we bijna alle hoop verloren, alles zat stampvol en het was laat. Jannis en ik besloten er een tientje voor te bidden en ja hoor, we konden met een overstap toch in één keer terug reizen ;) Gebed redt, al is het voor iets kleins!

 

30 juli, ’s avonds

Vanochtend begon ik met douchen. De douches staan buiten op het schoolplein, het water komt uit een soort tuinslangen maar dan met straaltjes, en het is koud. Jannis was al eerder de douche ingegaan dan mij en dacht, hey nu kan ik Danielle mooi terug pakken. Dus op het moment dat ik de douches in liep werd ik helemaal ingemaakt ;) Aii, wat was dat koud zeg! Maar ik was wel meteen wakker ;p

We moesten onze spullen inpakken voor vanavond, dus we hebben pas laat ontbeten en zijn we maar niet naar de Mis gegaan. Maar dat was niet heel erg, want we hadden al anderhalve week elke dag de Mis gehad ;) Maar hoe vaker hoe beter, dus gelukkig kunnen we er morgen wel weer een Mis bijwonen :D

Daarna begonnen we met lopen naar het veld met onze slaapspullen. Het was 8 kilometer met hete zon en zware bagage (nouja, viel best mee maar als je zo lang moet lopen is het een ander verhaal). Ik vond het moeilijk om vol te houden. Wat wel voor een beetje afleiding zorgde was dat ik met Marie-Eline en Jannis de rozenkrans heb gebeden.

Ik heb ook wat hulp gekregen met mijn bagage en we hebben nu een goede slaapplek gevonden. Op dit moment is de paus aan het spreken, daarvoor hebben we nog wat gerust. Ik heb geprobeerd te luisteren naar de Engelse vertaling maar het lukt me niet om me erop te concentreren. Wel heb ik één mooie zin meegekregen: ‘Het kwaad antwoord op het kwaad is liefde’, net als wat ze op Chemin Neuf hadden gezegd in een teaching. Ik denk dat dat echt een goede les is wat God mij deze 2 weken mee wil geven!

 

1 augustus, ’s ochtends

Nadat de paus had gesproken was er aanbidding met voor iedereen een kaarsje (ja, iedereen, 2,5 miljoen kaarsjes dus). Ik vond het wel jammer dat ik Jezus niet goed kon zien omdat ik zo ver weg van Hem was. Maar het was toch een bijzonder moment. Als die 2,5 miljoen jongeren waren stil. En al die kaarsjes, zo mooi en zo veel! Na de aanbidding werden er nog een aantal liedjes gespeeld. Toen kwam ‘Our God’ van Chris Tomlin en we gingen helemaal uit ons dak, haha. Daarna hebben we nog met de groep een spel gespeeld tot we gingen slapen.

Voor mij was het de eerste keer dat ik heb geslapen onder de blote hemel. In mijn slaapzak heb ik nog een beetje gekletst met Sanne en Jannis en daarna nog een paar sterren bewonderd. Toen ik wakker werd was ik wel heel nat ondanks dat ik mijn regenponcho over me heen had gelegd, maar ik had het gelukkig niet koud. En ik heb de paus nu écht goed gezien, van dichtbij! Hij kwam toevallig met z’n pausmobiel ook langs ons veld rijden, dus toen ik mensen hoorde juichen ben ik als een gek richting het pad gerend waar hij overheen zou rijden ;)

Het was ’s ochtends al heel warm en het werd mijn lichaam een beetje teveel. Tijdens de Mis had ik het gevoel dat ik bijna flauwviel en kreeg ik een ernstige bloedneus. Er werd goed voor me gezorgd, ik werd koel gehouden met water en schaduw. Gelukkig ging het weer een beetje beter toen de communie werd uitgereikt. Maar ik voelde me toch niet heel goed en we moesten nog verder lopen dan de dag ervoor (13 kilometer). Ook al werd mijn matje en mijn slaapzak gedragen, ik was echt heel moe. Iedereen trouwens, we konden gewoon niet meer. Maar na een paar kilometer lopen kwamen we ineens de andere Nederlanders van Chemin Neuf tegen… bij een bussstation!? Bleek dus dat ze tot aan de kerk (waar onze bus naar Nederland vertrekt) met de openbare bus konden reizen, en wij konden ook mee! Doei 13 kilometer lopen! Het was echt een wonder, als we ook maar een minuut later daarlangs waren gelopen waren we ze niet eens tegengekomen en hadden we nooit geweten dat we zo’n stuk met de bus konden! God’s voorzienigheid, dank U Heer!!! We kwamen dus ook nog veel eerder aan en we hadden zelfs nog de tijd om ons een beetje te wassen, schone kleren aan te trekken en nog wat eten te kopen.

 

Gisteravond vertrok de bus en ik heb nog best goed geslapen. Op dit moment zijn we in België (we gaan via Brussel naar Oosterhout) dus we hoeven nog maar een paar uurtjes (geloof me, die paar uurtjes zijn niks vergeleken met wat we tot nu toe hebben moeten doorstaan ;p).

Het waren 2 geweldige weken en ik ga deze groep echt missen, de manier van omgaan met elkaar en de hechte band die we met elkaar hebben. Vooral de mogelijkheid om met anderen het geloof te kunnen beleven vind ik zo fijn. God betrekken bij een vriendschap maakt de band die je met elkaar hebt zoveel sterker.

Ik ben de Heer zo dankbaar voor alles wat ik mee heb mogen maken! Ik heb Zijn liefde zo sterk mogen ervaren en mogen groeien in mijn geloof. Hij is er van het begin tot het eind bij geweest!

Maar toch ben ik wel blij weer naar huis te gaan en pappa, mamma en Michaël (mijn kleine broertje) weer te zien. (En een lekker uitgebreid WARM bad te nemen en heeel lang uit te slapen ;p)

< terug